W dzisiejszych realiach, mówiąc zarówno o prywatnym jak i publicznym sektorze w zakresie służby zdrowia należy zwrócić szczególną uwagę na relacje jakie łączą lekarza i pacjenta. Żeby postępować w zgodzie z prawem stanowionym i etycznym, jak i dotrzymywać najwyższych standardów, należy z dużą uwagą (i pokorą) podchodzić do interpretacji przepisów. Prawidłowa interpretacja i jej stosowanie pozwolą na zbudowanie dobrych relacji na płaszczyźnie lekarz – pacjent. Ponadto prawidłowe zrozumienie przepisów pozwoli uchronić lekarza przed roszczeniami ze strony pacjentów, którzy np. uznali, że ich najważniejsze dobra osobiste takie jak: zdrowie, życie zostały naruszone.
Przy takich założeniach należy dokonywać interpretacji przepisów art. 31 Ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r. ze zm. (Dz.U. 2015 poz. 464), zwanej dalej ustawą.
Zgodnie z art. 31 ust 1 ustawy:
1. Lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu.
Natomiast zgodnie z ust 3 i 4 wspominanego powyżej przepisu Na żądanie pacjenta lekarz nie ma obowiązku udzielać pacjentowi informacji, o której mowa w ust. 1. W sytuacjach wyjątkowych, jeżeli rokowanie jest niepomyślne dla pacjenta, lekarz może ograniczyć informację o stanie zdrowia i o rokowaniu, jeżeli według oceny lekarza przemawia za tym dobro pacjenta. W takich przypadkach lekarz informuje przedstawiciela ustawowego pacjenta lub osobę upoważnioną przez pacjenta. Na żądanie pacjenta lekarz ma jednak obowiązek udzielić mu żądanej informacji.
Dokonując interpretacji, posiłkujemy się Kodeksem Etyki Lekarskiej, zwanym dalej KEL. Zgodnie z art. 13 KEL:
1. Obowiązkiem lekarza jest respektowanie prawa pacjenta do świadomego udziału w
podejmowaniu decyzji dotyczących jego zdrowia.
2. Informacja udzielona pacjentowi powinna być sformułowana w sposób dla niego zrozumiały.
3.Lekarz powinien poinformować pacjenta o stopniu ewentualnego ryzyka zabiegów diagnostycznych i leczniczych i spodziewanych korzyściach związanych z wykonywaniem tych zabiegów, a także o możliwościach zastosowania innego postępowania medycznego.
Z powyżej powołanych przepisów należy wywieźć, że zasadą jest to, iż pacjent ma prawo do pełnej, szerokiej informacji zarówno o stanie jego zdrowia, możliwych metodach leczenia, potencjalnych zagrożeniach. Ma również prawo do zapoznania się z treścią dotyczącej go dokumentacji medycznej, wyników badań. Przepis umożliwiający ograniczenie informacji przekazanej pacjentowi należy stosować wyjątkowo. Warto w takim przypadku skonsultować taką decyzję np. z przełożonym, prawnikiem itp. Pamiętać należy, że konsekwencje prawne i finansowe poniesie placówka medyczna w której lekarz jest zatrudniony.
PEŁNA I SZEROKA INFORMACIA
Warto zwrócić uwagę na - wyrok Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 24 grudnia 2015 sygnatura akt V CSK 738/14 – z którego wynika, że przewidziany w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (tj. Dz.U z 2015 r. poz. 464 ze zm.) obowiązek informacji obejmuje nie tylko metody leczenia stosowane w jednostce, w której przebywa pacjent, ale odnosi się także do metod stosowanych w innych ośrodkach medycznych krajowych, a w szczególnych sytuacjach, w rzadkich skomplikowanych przypadkach, także zagranicznych.
ODPOWIEDZIAŁNOŚC LEKARZA ZA NIEPOWODZENIE LECZENIA W PRZYPADKU NIEPOWODZENIA LECZENIA W PRZYPADKU NIEDOPEŁNEINIA PRZEZ NIEGO OBOWIĄZKU POUCZENIA PACJENTA O RYZYKU PRZED PRZYSTĄPIENIEM DO LECZENIA.
Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 18 grudnia 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt I ACa 789/14 stwierdził, że niedopełnienie obowiązku pouczenia pacjenta o ryzyku, z jakim wiąże się podjęcie leczenia (endodontycznego zęba) przed przystąpieniem do terapii i nieuzyskanie pisemnej zgody na takie leczenie, w świetle wymogu ustawowego z art. 31 ust. 1 i art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 464), przesądza o bezprawności działania lekarza. Niezależnie zatem od kwestii, czy niepowodzenie leczenia było wynikiem błędu w sztuce medycznej, czy też niezawinionych powikłań, negatywne skutki leczenia obciążają lekarza dentystę.
ZAKRES OBOWIĄZKU LEKARZA INFORMOWANIA O NASTĘPSTWACH ZABIEGU OPERACYJNEGO
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 3 grudnia 2009 r. w sprawie o sygnaturze akt II CSK 337/09 - Obowiązek informacji uregulowany w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tj. Dz.U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857 ze zm.) obejmuje przewidywalne choćby nawet występujące rzadko, następstwa zabiegu operacyjnego które mają szczególnie niebezpieczny charakter dla zdrowia lub zagrażają życiu. Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku nawet poważnych skutkach zabiegu operacyjnego niezależnie od rodzaju tego zabiegu i prawdopodobieństwa ich wystąpienia.
CIĘŻAR DOWODU UDZIELENIA PACJENTOWI INFORMACJI POPRZEDZAJĄCEJ WYRAŻENIE ZGODY NA ZABIEG OPERACYJNY
Jak powiedział Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie o sygnaturze II CK 303/04, ciężar dowodu wykonania ustawowego obowiązku udzielenia pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji, poprzedzającej wyrażenie zgody na zabieg operacyjny (art. 31 ust. 1 w zw. z art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5.12.1996 r. o zawodzie lekarza, Dz.U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204 ze zm.), spoczywa na lekarzu.
Oznacza to tyle, że w przypadku, gdy pacjent będzie twierdził, że lekarz nie udzielił mu wystarczających informacji – to lekarz (a nie pacjent) będzie musiał udowodnić, że taka informacja została pacjentowi przedstawiona. Udowodnić to z kolei najłatwiej poprzez zadbanie o to, aby pacjent podpisał nie tylko zgodę na zabieg, ale informację o jakich zagrożeniach został poinformowany.
Analizując orzecznictwo sądowe, zauważam, że sądy coraz więcej wagi przykładają do „praw pacjenta”. W moim przekonaniu orzecznictwo jest coraz bardziej rygorystyczne. Idące w takim kierunku, że pacjent ma prawo wiedzieć i ma prawo wybrać (zarówno, czy chce się leczyć, jak i w jaki sposób).
Należy pamiętać, że problematyka prawna dotycząca treści przekazywanych pacjentowi jest bardzo szeroka, a opisane powyżej przypadki zostały wybrane przez mnie w celu zobrazowania poruszonej problematyki i nie mogą zastępować indywidualnej, pełnej interpretacji.
Personel medyczny coraz częściej styka się z problemem agresywnego i roszczeniowego pacjenta. Długie kolejki do lekarzy, słaba informacja, zaniepokojenie swoim stanem zdrowia, strach przed szpitalem to najczęstsze przyczyny roszczeniowej postawy pacjenta. Medycy często nie wiedzą jak zachować się w sytuacji gdy pacjent jest agresywny, roszczeniowy czy wulgarny. Obciążenie rosnącymi wymaganiami, zabieganie i niepewność co do swoich praw, sprawia że rzadko zgłaszają problemy z agresywnymi pacjentami. W związku z tym postanowiliśmy napisać słów kilka o przysługujących prawach w takich sytuacjach.
Personel służby zdrowia jest chroniony jak każda osoba poprzez ogólne prawa przewidziane w kodeksie cywilnym i karnym. Ponadto w określonych sytuacjach przysługuje ochrona szczególna, taka jak dla funkcjonariuszy publicznych. Art. 115 § 13 kodeksu karnego wymienia osoby będące funkcjonariuszem publicznym. Do kręgu tych osób nie zastali bezpośrednio zaliczeni medycy. Fakt ten nie oznacza jedna że w określonych sytuacjach nie mogą korzystać oni z szczególnej ochrony jaka przysługuje funkcjonariuszom publicznym. Sąd Najwyższy rozstrzygnął w jakich sytuacjach przysługuje taka zwiększona ochrona prawna wskazując, że przepisy szczególne zapewniają osobą pełniącym dane funkcje taką ochronę, jaka jest przewidziana dla funkcjonariuszy publicznych, pomimo iż w rozumieniu kodeksu karnego art. 115 § 13 nimi nie są.
Ochrona prawna należna funkcjonariuszom publicznym przyznawana jest:
Zakres ochrony szczególnej zgodnie z rozdziałem XXIX kodeksu karnego
Wyżej wymienione przypadki przedstawiają sytuacje, w których medycy mogą korzystać z ochrony prawnej takiej, jaka jest należna funkcjonariuszom publicznym. Każdy pracownik służby zdrowia, który znalazł się w takiej sytuacji musi indywidualnie podjąć decyzję czy chce korzystać z przysługujących mu praw w tym zakresie. Osoba która zdecyduje się na korzystanie z tej ochrony w pierwszej kolejności musi złożyć zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Złożenie zawiadomienia do protokołu uruchamia procedurę systemu sprawiedliwości, która pomimo zmiany naszej decyzji i chęci cofnięcia zawiadomienia będzie dalej się toczyć. Decyzję odnośnie skorzystania z ochrony swoich praw warto przemyśleć biorąc pod uwagę wagę czynu.
Konieczność wyznaczenia Inspektora Ochrony Danych (zwany: IOD) jest nową instytucją, wprowadzoną przez RODO.
Kiedy ustanowienie IOD jest obowiązkowe, a kiedy dobrowolne?
Art. 37 RODO wskazuje, kiedy wyznaczenie IOD jest obligatoryjne. Są to trzy przypadki:
Pojęcie „główna działalność” rozumiane jest jako działalność wiodąca danego podmiotu, a nie działalność poboczna. Jak wynika z dokumentu Grupy Roboczej Art.29 ds. ochrony danych osobowych czynnościami pobocznymi są np. czynności związane z standardową obsługą informatyczną podmiotu lub związane z wypłatą pracownikom wynagrodzeń.
Ta sama grupa wskazała na działalność szpitali i skonstatowała, że główną dzielnością szpitali jest ochrona zdrowia, której nie można realizować, bez przetwarzania danych medycznych pacjentów. Tym samym przetwarzanie danych medycznych pacjentów, należy uznać za działalność główną szpitali.
Kolejnym nieostrym pojęciem jest „przetwarzanie danych na dużą skalę”.
W tym przypadku RODO nie daje odpowiedzi, co należy rozumieć pod tym pojęciem. To z kolei powoduje, że właściciele podmiotów medycznych sami musza podjąć decyzję, czy u nich w placówce dochodzi do przetwarzania danych osobowych na dużą skalę.
Oceniając skalę należy brać pod uwagę:
- liczbę osób których dane przetwarza placówka,
- ilość lub zakres rodzajów danych,
- okres przetwarzania lub stałość działalności w zakresie przetwarzania danych,
- zakres geograficzny przetwarzania danych.
Jak wynika z powyższego, z pewnością szpitale są zobowiązane do powołania IOD. Natomiast lekarz prowadzący jednoosobowy gabinet nie będzie miał takiego obowiązku.
A co z mniejszymi placówkami medycznymi?
W tym przypadku dokonując audytu w zakresie RODO lub dokonując analizy potrzeb danej firmy w zakresie RODO, należy pochylić się nad tematem.
Jeżeli placówka przetwarza dane osobowe kilku tysięcy osób, ponadto przetwarzane są dane wrażliwe – to myślę, że dla własnego bezpieczeństwa warto rozważyć powołanie IOD.
Do obowiązków IOD należy m.in.:
- informowanie administratora, podmiotu przetwarzającego i pracowników, którzy przetwarzają dane osobowe, o obowiązkach spoczywających na nich w zakresie ochrony danych osobowych,
- monitorowanie przestrzegania niniejszego rozporządzenia i innych przepisów dotyczących danych osobowych, polityk administratora lub podmiotu przetwarzającego w dziedzinie ochrony danych osobowych, w tym podział obowiązków, działania zwiększające świadomość, szkolenie personelu uczestniczącego w operacjach przetwarzania oraz powiązane z tym audyty,
- udzielanie na żądanie zaleceń co do oceny skutków dla ochrony danych oraz monitorowanie jej wykonania,
- współpraca z organem nadzorczym,
- pełnienie funkcji punktu kontaktowego dla organu nadzorczego w kwestiach związanych z przetwarzaniem, w tym z uprzednimi konsultacjami, o których mowa w art. 36 RODO i w stosownych przypadkach prowadzenie konsultacji we wszelkich innych sprawach.
Ponadto IOD powinien być włączony we wszystkie sprawy placówki dotyczące danych osobowych – brać udział w wytyczaniu polityki ochrony danych osobowych w danej placówce.
Kto może być IOD?
Inspektorem Ochrony Danych Osobowych powinna być osoba lub podmiot posiadający odpowiednia wiedzę z zakresu polskich i europejskich przepisów dotyczących ochrony danych osobowych oraz powinien znać wytyczne w zakresie RODO. Wskazanym byłoby, aby taka osoba znała organizację dane jednostki oraz całego sektora – publicznego, bądź prywatnego służby zdrowia.
Zgodnie z wytycznymi Grupy Roboczej do art. 29 zakres wiedzy musi być dostosowany do „charakteru, skomplikowania i ilości danych przetwarzanych przez dana jednostkę”.
Ze względu na charakter danych medycznych – powinna być to osoba, która rzeczywiście, a nie tylko pozornie będzie nadzorowała procesy przetwarzania danych osobowych w firmie.
Konflikt interesów.
Administrator lub podmiot przetwarzający zapewniają, by zadania i obowiązki IOD nie powodowały konfliktu interesów. Zgodnie z wytycznymi Grupy Roboczej IOD nie powinien być jednocześnie w strukturze organizacyjnej administratora czy podmiotu przetwarzającego.
IOD powinien wykonywać swoje zadania niezależnie i nie może łączyć swojej funkcji z określaniem sposobu i celów przetwarzania.
Zatem, administrator spośród swoich pracowników lub współpracowników może wyznaczyć osobę odpowiednią do pełnienia tej funkcji. Jednak właściciel lub członek zarządu nie powinien obejmować funkcji IOD.
Osoba obejmująca funkcję IOD musi złożyć stosowne oświadczenie o braku pozostawania z osobami zajmującymi kierownicze stanowiska w firmie, w stosunkach faktycznych lub prawnych.
IOD powołuję zarząd/właściciel w formie zarządzenia.
Obowiązek zgłoszenia IOD.
Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych – będzie obowiązek zawiadomienia Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w terminie 14 dni od dnia powołania lub zmiany.
Audyt w zakresie RODO to kompleksowa analiza danej firmy pod względem dotychczasowego przestrzegania przepisów regulujących przetwarzanie danych osobowych oraz czy firma spełnia obowiązki nałożone przez RODO.
W związku z tym, iż regulacje RODO różnią się od dotychczasowych regulacji, w większości firm należy dostosować zarówno dokumentację, jak i kompleksową politykę firmy w tym zakresie.
Przepisy RODO nie dają gotowych rozwiązań, dlatego rozwiązania dobierane są do specyfiki danej firmy. Jeżeli chodzi o placówki medyczne, stomatologiczne, indywidualną działalność lekarzy, czy też salony kosmetyczne – mamy do czynienia z ochroną zwykłych danych osobowych, danych wrażliwych, czy biometrycznych.
Ważne jest, aby wdrażając rozwiązania uwzględnić specyfikę danej firmy i aby mieć świadomość czym są dane osobowe i w jaki sposób musimy je chronić.
Czym są dane osobowe?
Dane osobowe to imię, nazwisko, numer telefony, adres, PESEL itp.
Dane wrażliwe to dane o stanie zdrowia pacjenta, przebytych chorobach, poglądach politycznych, czy preferencjach seksualnych.
Dane biometryczne to fizjologiczne dane pozwalające na identyfikację danej osoby np. linie papilarne, układ twarzy (jej wizerunek), głos itp.
Dane genetyczne to dane dotyczące odziedziczonych lub nabytych cech genetycznych osoby – potwierdzone na podstawie analizy próbki biologicznej.
Co należy rozumieć przez zbieranie danych osobowych?
Zbieranie danych osobowych to szeroko pojęte pozyskiwanie ich os pacjentów i innych osób. Może przejawiać się w wypełnianiu formularza, rozmowie telefonicznej, wywiadzie przeprowadzanym przez lekarza itd.
Ważnym jest, że administrator danych osobowych odpowiada za ich ochronę - bez względu na to w jaki sposób znalazł się w ich posiadaniu.
Chcę powierzyć dane osobowe wyspecjalizowanemu podmiotowi? Czy zwalnia mnie to od odpowiedzialności?
Bardzo często podmioty medyczne, lekarze czy salony kosmetyczne korzystają z usług firm, które w ich imieniu przetwarzają dane osobowe. Najczęściej są to programy zewnętrzne zajmujące się rejestracją itp.
Podpisując taką umowę dochodzi do zawarcia umowy o powierzenie, a taka firma staje się tzw. procesorem.
Kształt współpracy z procesorem jest bardzo ważny, tak jak i treść takiej umowy. Pamiętać należy, że administrator i procesor ponoszą odpowiedzialność solidarną – za ewentualne naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych.
Administrator – czyli placówka medyczna, lekarz, salon kosmetyczny nadal ponoszą pełną odpowiedzialność za dane osobowe swoich pacjentów/klientów.
Fakt, że 25 maj 2018 roku już minął – nie zwalnia nas wszystkich z obowiązku prawidłowego prowadzenia dokumentacji naszej firmy. Wręcz przeciwnie. Musimy dbać o naszą firmę i stale ulepszać panujące w niej rozwiązania.
To my sami, często przy wsparciu prawnika – na podstawie RODO - regulujemy kształt wewnętrznych przepisów w naszej firmie, zgodnie z którym będziemy postępować – my, nasi pracownicy i nawet nasi pacjenci.
Jeżeli opracujemy nasze procedury w sposób przemyślany, dostoswany do naszych potrzeb i możliwości – to będziemy mogli mieć poczucie, że zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, aby nie narazić się na odpowiedzialność administracyjną, karną, ani cywilną w zakresie ochrony danych osobowych.
adwokat/ gdynia/ prawo medyczne/RODO dla lekarzy/placówka medyczna
Co roku ilość pozwów o odszkodowania za błędy medyczne rośnie, co skutkuje nakładaniem wysokich odszkodowań na placówki medyczek. Nie pozostaje to bez wpływu na sytuację finansową placówki. Zasądzone odszkodowanie może wpłynąć na decyzję o możliwości utrzymani się na rynku. Kwoty są różne, w zależności od skali problemu, stopnia winy i rokowań dotyczących poprawy zdrowia poszkodowanego.
Odpowiedzialność, jaką ponosi palcówka, jest bardzo szeroka. Dotyczy ona zarówno źle przeprowadzonej terapii, zabiegu medycznego, błędów w procesie diagnostycznym, jak i zakażeń.
W tej sytuacji narzuca się pytanie, co może zrobić kierownik placówki, by mieć pewność, że wszystkie medyczne i administracyjne procedury zostały zrealizowane bez zarzutów? Oraz jak prowadzić działalność, by zminimalizować możliwość wystąpienia roszczeń pacjenta?
Warto rozważyć przeprowadzenie w firmie/placówce audytu prawnego , który pozwoli na zminimalizowanie ryzyk na różnych obszarach prawno – biznesowych.
Obszary działania, na które powinno zwrócić się uwagę, dotyczą:
Maksymalne obniżenie ryzyka błędów medycznych i ich konsekwencji jest sprawą nadrzędną zarówno w publicznej, jak i w prywatnej opiece zdrowotnej. Każde, nawet najmniejsze wyeliminowanie potencjalnych błędów może przynieść w każdym przypadku wymierne rezultaty. Wprowadzenie nawet niewielu zmian w określonych procedurach placówki medyczni może wpłynąć na bezpieczniejsze i skuteczniejsze leczenie pacjentów.
W dzisiejszych czasach reklama jest istotnym elementem w działalności gospodarczej przedsiębiorców. Przemyślana i dobrze zaplanowana koncepcja reklamowa może w znaczący sposób przyczynić się do wzrostu korzyści dla firmy oraz zapisać się na trwałe w świadomości potencjalnych klientów. Należy jednak podkreślić, że reklama placówek medycznych powinna czynić zadość zasadzie ochronie zdrowia publicznego oraz konstytucyjnej zasadzie prawa każdego do ochrony zdrowia. Akcent reklamy placówki medycznej przede wszystkim winien być skierowany na rolę informacyjną i edukacyjną reklamy. Wymóg ten dotyczy zarówno zakładów publicznych, jak i prywatnych. Ograniczenia komercyjnych reklam podmiotów leczniczych wynikają z realizacji zasady ochrony zdrowia. Ustawa o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 14, poz. 89 z póź. zm.). w art. 18 b mówi, iż ZOZ może podawać do publicznej wiadomości informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych. Forma i treść przekazywanych informacji nie może posiadać cech reklamy.
O tym, jaka reklama jest przez prawo dozwolona, informuje nas uchwała Naczelnej Rady Lekarskiej nr 29/11/VI z dnia 16 grudnia 2011 roku dotycząca szczegółowych zasad podawania do publicznej wiadomości informacji o udzieleniu przez lekarzy i lekarzy dentystów świadczeń zdrowotnych.
Dozwolone informacje zamieszczone w reklamie placówki medycznej to:
Informacje te mogą być udostępniane wyłącznie poprzez:
Informacja taka nie może nosić cech reklamy, a w szczególności zawierać:
Skoro promocje, chwytliwe hasła i wiele innych metod jest niedozwolone, zostaje zatem niewiele możliwości, które mogą wyróżnić placówkę medyczną od pozostałych. Warto pokazać pozamedyczne korzyści płynące z wyboru naszej działalności. Przykładem może być duży, bezpłatny parking, udogodnienia dla osób starszych, niepełnosprawnych i matek z dziećmi, niedaleka odległość do środków komunikacji miejskiej. Pewne informacje można przedstawić poprzez komunikację zdjęciową. Zdjęcia budynku, nowocześnie urządzonego gabinetu wykonane przez profesjonalnego fotografa mogą pomóc w przyciągnięciu potencjalnych klientów. Warto również zastanowić się nad sloganem, który byłby umieszczony przy logotypie firmy, a jednocześnie nie łamałby obecnego prawa. Kolejną metodą wypromowania swojej działalność może być pojawienie się jako ekspert danej dziedziny w lokalnej prasie. Artykuł z pewnością zajmie większą część strony niż reklama i bardziej przykuje uwagę czytelników. Zadbanie o wewnętrzne odczucia, by pacjent miał wrażenie profesjonalizmu i troski np.: poprzez pytanie o jego samopoczucie, wygodę może wpłynąć na to, że zacznie się o nas mówić. Nie zapomnijmy także o tym, by być widocznym w Internecie.
